Tropenjaren?!

Nieuwe start

En dan is het alweer september. Gelukkig start september met heerlijk nazomerweer! De ochtenden wat vochtig van dauw en de dagen die nog heerlijk opwarmen. Van mij mag dat zo nog heel lang duren. En toch voelt deze september wel heel bijzonder. Een september van een nieuwe start!

De afgelopen week begon bij ons het ‘gewone’ leven weer. School, werk, sporten, alles weer van start! Maar bij ons was deze start niet heel gewoon. Het was een bijzondere start. Onze oudste zoon naar de middelbare school. Boeken gekaft, alle spullen gekocht, hij was er echt klaar voor! Hij had er zin in en de eerste week als brugklasser zit er alweer op. Spannend voor hem? Nee hoor mam, waarom? Spannend voor mij? Wil je een eerlijk antwoord, nee. Waarom nee? Omdat ik het heerlijk vind om te zien dat mijn kinderen ergens echt aan toe zijn. Dat ze weer verder kunnen groeien en ontwikkelen. Onze docher startte ‘gewoon’ in een volgend schooljaar. Alweer in groep 7 en ook zij had zin. Zin om weer naar school te gaan, vriendinnen weer te zien en lekker te spelen.

Tot slot zijn onze jongste twee ook naar school gegaan. Dat naar school gaan was niet eens echt zo’n ding. Voor de vakantie was één van de twee met het ‘wennen’ wel verdrietig (en dát vond ik wel lastig), maar bij de tweede keer wennen maakte hij heel ‘verstandelijk’ de keuze ik ga niet verlegen zijn. Dus toen zwaaiden ze beiden rustig toe ik wegging. Zo ook vorige week maandag, een dikke knuffel en zwaaien. En uit school vol verhalen en veel enthousiasme. Ze waren er gewoon aan toe!

Alleen thuis

En toen was ik vorige week best veel alleen thuis. Natuurlijk met werkdagen tussendoor, maar ook dagdelen dat ik in een stil huis kon rondlopen. Dat ik soms lekker de muziek lekker hard kon zetten zonder dat iemand wat zei. Dat ik heerlijk in alle rust een boekje kon lezen. Heerlijk vond ik dat. Maar er gebeurde veel meer dan ik dacht. Ik was vorige week moe, zo ontzettend moe, ik zou uren kunnen slapen. Daar heb ik soms best aan toegegeven en soms ook niet. Maar waar kwam die moeheid nu vandaan? Het gekke was dat ik zelfs een beetje verbaasd was. Waarom ben ik zo moe? En toe liet ik het filmpje van de afgelopen vier jaar eens een beetje de revue passeren. Het was bijzonder, het was mooi, het was genieten van onze vier kinderen. | Maar het was ook soms afzien, kapot zijn, huilen, slaapgebrek, alles dubbel doen… En als ik dan de film even terugspoelde, dan begon ik écht pas te zien, dat een gezin met een tweeling écht veel van jezelf vergt. Alles dubbel met zindelijkheid, met zorgen voor, met alertheid, want als tweeling gaan ze altijd samen op ontdekking. Met wakker worden ‘s nachts alles is dubbel. Je krijgt er heel veel voor terug, maar het mag soms ook gezegd worden dat het intensief, veel, en soms zelfs uitputtend is. Dus mijn moeheid was niet heel gek. En het was goed om daar ruimte aan te geven en niet direct door te rennen in alles wat misschien wel zou moeten.

Dankbaar

Ik heb mijzelf afgelopen week veel ruimte gegeven om uit te rusten. Om niet direct alles in mijn huis weer op orde te willen hebben. Maar gewoon tijd voor een tijdschrift, een lekkere kop thee, een mooi gesprek met een vriendin en gewoon even een dutje op de bank.

En met dat ik dat allemaal deed afgelopen week, merkte ik dat het filmpje regelmatig voorbij ging van de afgelopen jaren. En dat dankbaarheid daarin zo de boventoon mag voeren. Een paar dingen gingen daarbij door mijn gedachte:

• Dankbaar voor wie mijn man en kinderen zijn.

• Dankbaar dat ze mogen groeien en ontwikkelen en dat we ze de ruimte mogen geven om zichzelf te zijn.

• Dankbaar dat ik ruim 2,5 jaar geleden ook mijn eigen bedrijf kon starten. Daardoor ontstond er in veel opzichten heel veel ruimte.

• Dankbaar dat ik toen de moed toonde om die ruimte voor mijn gezin en mezelf te maken.

• Dankbaar dat ik ook al zoveel mooie mannen en vrouwen heb mogen begeleiden als coach.

• Dankbaar dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben, in het bijzonder onze ouders, die ons zoveel steunen.

• Dankbaar dat ik ook de keuze kan maken om niet (altijd) met de ratrace van de maatschappij mee te doen.

Hoe doe jij dat?

Allemaal gaan we op onze eigen manier om met een nieuwe situatie. En allemaal zitten we in andere fases in ons leven. Dus misschien herken je je in mijn verhaal, maar misschien ook niet. Waarom deel ik dit verhaal op dit moment, omdat, in welke fase je ook zit, dat het wél heel belangrijk is om jezelf ruimte, stilte en tijd voor bewustwording te geven. De trein om ons heen die blijft wel doorrijden. Daar hoeven we écht niet bang voor te zijn. Maar tijd voor jezelf nemen om terug te blikken of juist stil te staan in dit moment, dat is wel essentieel.

De berichten over overbelasting, burn-out die liegen er niet om. En als je blijft doorrennen en geen tijdneemt om stil te staan, en niet luistert naar die ‘stille stem’ in jou, dan zit daar zeker een gevaar in.

Daarom wil ik je met mijn verhaal aanmoedigen om tijd voor jezelf te nemen of tijd samen met iemand anders. Tijdens een wandeling, of gezellig bij een etentje of een bak koffie. En sta dan ook een stil bij:

• waar ben ik dankbaar voor?

• wat zou ik zo graag meer willen doen de komende tijd?

• wat mis ik als ‘kiespijn’ van afgelopen periode?

Behoefte om een keer geheel vrijblijvend door te praten? Neem contact met mij op en we maken een afspraak!