Een donkere dag

De donkerste dagen van mijn leven

Het is 2 januari. Het lijkt bijna niet licht te worden vandaag. Nu voelde de dag niet zo zwaar als die anders nog wel kan voelen. Oud en nieuw en de eerste dagen van januari waren zware dagen in 2006. Inmiddels alweer 14 jaar geleden. Misschien denk je, 14 jaar geleden, waarom moet je dat nu weer ophalen? Ik denk dat het belangrijk is om er bij stil te staan als het helpend is voor jezelf.

Het besef dat het zo anders had kunnen aflopen.Het besef dat het leven echt kwetsbaar is. Het besef dat je door je eigen verhaal te delen ook andere vrouwen en mannen die het van dichtbij hebben meegemaakt korter of langer geleden, ook kan helpen. Mijn verhaal deelde ik eerder op mijn website en mede daardoor hebben verschillende vrouwen mij gevonden en de herkenbaarheid en gedeelde ervaringen zijn erg helpend geweest. Dat is de reden waarom ik er weer een blog over schrijf.

Waar gaat het nu over?

Het gaat over het #HELLP-syndroom. Een zeer erngstige en levensbedreigende vorm van zwangerschapsvergiftiging. Die vaak heel 'ongemerkt' optreedt en ook heel acuut.

14 jaar geleden bleek plotseling dat ik heel erg ziek was. Ik had al een paar dagen klachten, maar die werden niet als zodanig herkent. Maar op die maandagavond 2 januari 2006 wel. Uiterlijk zag je (bijna) niets aan mij, maar toen ik na een kleine checkup weer thuis was, moesten we bellen voor de bloedwaarden en toen bleek het echt heel erg mis. Een ziekenhuisopname volgde en uiteindelijk werd onze prachtige zoon op 5 januari geboren. Die paar dagen in het Radboud ziekenhuis op de IC waren slopend, spannend en we beseften dat het gevaar in die dagen nog niet geweken was.

Zwaar

De eerste periode was zwaar. Het was een soort cocon waar ik mij in bevond. Concentreren ging niet. Lange gesprekken voeren niet. Tv kijken was teveel. Een boek lezen, daar danste de letters voor mijn ogen. Gelukkig kon ik genieten van onze zoon, maar dat was het enige wat mij goed afging in die periode. Werken heb ik 1,5 jaar niet kunnen doen en daarna duurde het nog erg lang voordat ik weer op mijn 'oude niveau' terug kwam.

Ik heb die periode deels bewust, deels ook vanuit noodzaak, ervoor gekozen om echt eerst goed te herstellen. Daar de ruimte voor te nemen en niet te snel weer van alles op te pakken. Met de kennis die ik nu heb over stress en het herstel daarvan, heb ik toen een goede keuze gemaakt.

Gaat het over?

Vrouwen die zelf een #hellp of een #zwangerschapsvergiftiging hebben gehad, herkennen de klachten vaak ook. 14 jaar geleden was er nog nauwelijks hulp na de bevalling. Gelukkig hoor ik regelmatig positieve berichten dat er wel hulp is. Maar ook heel vaak niet.

Het is in het herstel wel erg belangrijk dat er oog is voor de klachten van de moeder. Dat het 'normaal' is dat er concentratieproblemen zijn, dat er vermoeidheidsklachten zijn en ook vaak nog verhoogde bloeddruk. Die herkenning is helpend. De vraag die ik vaak krijg is herstelt het wel helemaal? En hoe lang duurt dat? Mijn ervaring is dat ik wel helemaal hersteld ben, maar dat het echt wel een paar jaar heeft geduurd voordat er sprake kon zijn van volledig herstel.

"Pre-eclampsie en het HELLP-syndroom STOPT NIET na de bevalling. Vrouwen die deze levensbedreigende zwangerschaps aandoening hebben doorgemaakt hebben nog jaren last van rest klachten. Zij voelen zich vaak niet meer de vrouw die ze waren voor hun zwangerschap door deze rest klachten. Zij wordt een heel ander persoon. De gevolgen worden onderschat. #HellpOnsTeBegrijpen"

Ben jij iemand die ook een HELLP-syndroom of zwangerschapsvergifting heeft gehad? Of iemand in je omgeving? Heb je behoefte aan meer informatie? Heb je behoefte om jouw verhaal te delen? Zou je begeleiding/coaching willen? Neem dan vrijblijvend contact op om de mogelijkheden te bespreken. Dat kan ook een kortdurend traject zijn, zowel face-to-face, maar ook telefonisch of skype.