Een week tussen leven en dood

15 jaar geleden was dit een week tussen leven en dood. Het is 2005 en ik was uitgerekend met kerst. We hoopten stiekem dat het geen kerstkindje werd. Dat werd het niet. Wat het wel werd was een week tussen leven en dood. We ontdekten dat pas op 2 januari 2006, maar achteraf was het al een paar dagen aan de gang. Ik had een acute HELLP een levensbereigende zwangerschapsvergiftiging.

Misschien denk je moet je het alweer hebben over dat verhaal van 15 jaar geleden? Heb je het na 15 jaar nog niet losgelaten? Het antwoord is nee en ja. Ik heb het nog niet losgelaten omdat ik helaas nog steeds schrijnende situaties hoor over vrouwen met een HELLP of een zwangerschapsvergiftiging. Waar het veel te laat wordt (h)erkend. Die met gevaar voor eigen leven en dat van hun kindje balanceren ze op de rand van de dood. Hiervoor is het nodig om bekendheid aan te geven!

Restklachten

En waarvoor ik het vooral deel , is voor al die vrouwen, die weken, maanden en soms jaren rondlopen met de restklachten en daar niet of nauwelijks erkenning voor krijgen. Laat staan de goede begeleiding krijgen. Ze moeten vaak door, want de bedrijfsarts zegt dat er geen restverschijnenselen zijn of de huisarts of zelfs de gyneacoloog weet niet wat ze ermee moeten.

Mijn leven heeft ruim een week aan een heel dun draadje gehangen. De weg van herstel van heel erg lang. Dat is gelukkig allemaal goed gekomen. Ik ben goed hersteld.

Klachten serieus nemen

Maar ik wens alle vrouwen na een HELLP of zwangerschapsvergiftiging ook toe dat haar klachten serieus genomen wordt en dat er ruimte voor herstel genomen kan worden. Deze vrouwen verdienen het niet om aan hun lot overgelaten te worden. Dus laat ik het nog steeds niet los en blijf ik er in ieder geval ieder jaar aandacht voor vragen. Ze verdienen het deze moeders die een ontzettend zware start hebben gehad als moeder.

Hoe help jij mee? Like of deel dit bericht zodat meer werkgevers, artsen en eigen iedereen.... geef vrouwen die dit hebben meegemaakt de erkenning dat herstellen nodig is en dat zij daar tijd en ruimte voor nodig hebben.