Jezelf zijn?

Op mijn manier

Eind vorige week besloot ik om mee te doen aan de week van de werkstress. Want daar ligt ook een stukje van mijn drive, mensen minder gestresst door het leven laten gaan. Weer meer kunnen genieten van de dingen die om hen heen gebeuren. Van de zon die schijnt. Een lachend kind. De rood en geel kleurende bladeren. Van hun werk. Van zichzelf.

Maar toen kwam ik op Facebook, LinkedIn, Twitter en toen zag ik bijna alleen maar berichten over stress. Ik kreeg acuut de neiging om er gelijk maar weer mee te stoppen. En dat doe ik toch niet. Want ik zie het niet als een moeten, maar als een willen. Ik wil graag anderen vertellen over wat stress is en wat het met je doet. En ook mensen handreikingen doen die hen weer in beweging kunnen zetten. En dat doe ik op mijn manier.

Jezelf kwijt raken

Is dat niet wat er vaak gebeurd? Dat je vooral aan het doen bent wat anderen van je verwachten? Of dat het nu eenmaal ‘gewoon’ is om iets op een bepaalde manier te doen. Komt het vooral doordat je over bent gegaan op de modus van ‘moeten’ in plaats van ‘willen’? Maar hoe doe je dat nu in de maatschappij zoals die nu is, dichtbij jezelf blijven? Dichtbij jezelf blijven is wat mij betreft niet egoïstisch of alleen maar aan jezelf denken. Voor mij is het toch keer op keer met alles wat op je afkomt een soort van ‘herijken’. Er even boven gaan hangen of op een afstand gaan bekijken.

Ik heb dat regelmatig nodig. In een gezin met vier (jonge) kinderen met ieder eigen karakters, een man met een drukke en regelmatig stressvolle baan en ik met mijn eigen praktijk. En ik besef me eigenlijk iedere dag dat ik zelf de keuze heb om dichtbij mezelf te blijven of mee te gaan in wat mensen van je verwachten. En soms voelt dat ongemakkelijk en niet prettig. Maar het kan ook voelen als een opluchting. Altijd aan alle eisen en verplichtingen voldoen is onrealistisch. Aan eisen of wensen van anderen maar ook aan die van mezelf. Doelen stel ik maar moet ik soms ook bijstellen omdat ze niet realistisch zijn gebleken.

Dicht bij jezelf blijven?!

De volgende vraag stelde ik in de vorige alinea.

Hoe doe je dat nu in de maatschappij zoals die nu is, dichtbij jezelf blijven?

Dit kan echt een uitdaging zijn als je al lange tijd je leven leidt zoals anderen dat van jou verwachten. En ook wordt vanuit opvoeding, school, vervolgopleidingen, verengingen, bedrijven en ga zo maar door ook een beeld neergezet van hoe wij ons ‘behoren’ te gedragen. Toen ik mijn coachopleiding deed, kreeg ik natuurlijk veel handvatten en modellen aangereikt. En dan kreeg je een reactie op wat wel en niet goed was. Heel veel jaren ben ik dat vanuit ‘het willen beredeneren’ dingen gaan uitzoeken en onderbouwen. Maar wat ik nu deze twee jaar dat ik als zelfstandige coach vooral merk, is dat ik veel meer weet in te spelen op, in te voelen, te verplaatsen in en bewogen zijn met de ander. (Dit uiteraard vanuit kennis die ik in opleidingen en cursussen heb opgedaan en vanuit ervaring in mijn eigen leven.) En volgens mij is dat wat er op veel plekken niet meer is. De bewogenheid en betrokkenheid met de medewerkers, maar andersom ook de bewogenheid en betrokkenheid met de leiding in het bedrijf.

Eergisteren keek ik een Ted-talk wat ging over stress. Deze talk ga ik op een ander moment nog wel een keer delen. Als je je nog aanmeldt op mijn mail van de werkstress, dan ontvang je hem vandaag nog in je mailbox. In die Ted-talk zijn er twee dingen die ik eruit wilde pikken:

Als je je stresservaring beschouwt als nuttig, creëer je en biologie van moed.

Als je kiest om te verbinden met anderen onder stress, creëer je veerkracht.

Ja, ik ervaar dus ook stress in mijn leven en vind het ook op veel momenten lastig om dichtbij mezelf te blijven. En de uitdaging ligt er voor mij in om de stresservaring als een signaal, en daarmee ook een nuttig signaal, te zien, om weer eens in de spiegel te kijken. En vervolgens ook daarmee de moed te krijgen om dichtbij mijzelf te blijven.

En het tweede wat ik aanhaal, verbinden met anderen onder stress dat creëert veerkracht. Ik ervaar dat zelf heel sterk. Ik ging gisteren middag niet heel sterk een coachgesprek in. Er was wat voorgevallen waardoor ik wat geëmotioneerd was. En je kan dan natuurlijk zeggen, we wachten even met het gesprek. Het lukte mij vrij snel om mij te herpakken. En we hadden met elkaar ook een mooi moment om te praten over emoties. En wat die met je doen.

Het uiten van emoties kan niet altijd gemakkelijk zijn. Het kan zelfs heel ongemakkelijk voelen. Maar aan de andere kant bood het voor mij zeker ook weer opening voor verbinding. En volgens de dame uit de Ted-talk creëert dat weer veerkracht. En dat is wat ik ervaar. Ik ervaar de afgelopen jaren veel meer veerkracht in mijn leven. Er zijn tegenslagen, lastige dingen, moeilijke keuzes, maar gelukkig staat daar tegenover moed, prachtmomenten, fijne keuzes, gezelligheid, ontspanning. En dat geeft mij ook weer veerkracht om die lastige momenten .

Kan je het nog wel allemaal volgen?

Misschien ben je al afgehaakt. Dat is niet erg. Ik geloof écht dat als de tekst je wel raakt dat deze voor jou is bedoeld. Want ik weet, en zo begon ik in feite ook, dat ik niet iedereen kan helpen en overtuigen om zich te laten coachen. Wat ik wel hoop, is dat ik een paar mensen heb bereikt met deze blog die zich realiseren dat zij te weinig zichzelf kunnen zijn. En dat de stress in hun leven daar voor een groot deel mee samenhangt.

Ik kreeg gisteren nog een wat verlate, wat ik de betreffende persoon helemaal niet kwalijk neem, feedback terug. En dat coachtraject was geen standaard begeleidingstraject (geen van de trajecten is dat, want ieder traject is persoonlijk, anders, maatwerk), maar er ontstond wel een bijzonder band tussen ons. En toen ik deze feedback las, dacht ik, dat is waarom ik echt mezelf wil zijn en blijven:

Hoe zou je de rol van Vanessa als coach willen beschrijven?

Een coach die luistert en vervolgens naast je komt staan en je jouw blinde vlek(ken) laat zien.

De mogelijkheden aanreikt (of meedenkt in welke mogelijkheden) die er zijn om zaken anders aan te pakken, met het eindresultaat dat jijzelf uiteindelijk wil.

Stimulerend, enthousiasmerend, invoelend, bewogen!

Een warm persoon die haar vak met passie uitvoert!

Van harte aanbevolen!

Welke stap zet jij?

In het nieuwste boek ‘Braving the Wildernis’, van Brené Brown, heeft zij een interview met Viola Davis – actrice. Een paar rake zinnen:

• er is een ongeschreven regel dat alleen verhalen ertoe doen de verhalen zijn die eindigen in geschiedenisboeken. Dat is niet waar. Ieder verhaal doet ertoe. Mijn vaders verhaal doet ertoe. We zijn het allemaal waard om onze verhalen te vertellen en ze te laten horen. We hebben het allemaal nodig om gezien te worden en te worden geëerd op dezelfde manier we het nodig hebben om adem te halen.

Zij leeft met een paar simpele regels:

• Ik doe het beste wat ik kan.

• Ik laat mezelf toe om gezien te worden.

• Ga verder, wees niet bang. Zet het in. Laat het niet op de vloer liggen.

• Ik zal geen mysterie voor mijn dochter zijn. Ze zal mij kennen en ik zal mijn verhalen met haar delen. De verhalen van fouten, schaamte, en complimenten. Ze zal weten dat ze er niet alleen voor staat in de wildernis.

Is deze blog herkenbaar voor jou? Wil je er wat mee doen? Neem dan per mail of telefonisch contact op. Dan plannen we een geheel vrijblijvend kennismakingsgesprek, dat kan ook via skype. Heb je alleen wat vragen, dat mag natuurlijk ook!