Leren van (mijn) kinderen

Vakantietijd

Afgelopen twee weken was ik samen met de kinderen vrij. We gingen echt even in de vertraging met elkaar. Dat was ook voor hen echt even nodig. Het was best wel een spannende en intensieve tijd op school geweest. We hebben genoten van niets doen, spelen, lekker uitslapen en dus vooral van vertragen even niets of niet te veel moeten. Het gaf mij maar hen ook even ruimte en afstand om terug te kijken maar ook om vooruit te kijken. In deze blog een inkijkje in een paar thema’s die daarin voorbijkwamen.

Emoties

Waar ik de afgelopen tijd het meest heb geleerd van mijn kinderen, is de manier waarop zij met emoties omgaan. Wij volwassen willen emoties het liefst niet laten zien. We stoppen ze weg. Ze mogen er het liefst niet zijn. Waarom? Schaamte, of overtuigingen als huilen dat doe je toch niet of boos worden mag niet, zitten ons in de weg. Het liefst gaan we gewoon door met de dingen die we (moeten) doen.

Kinderen doen dat vaak anders. In ieder geval wel onze kinderen ;). Als ze boos zijn worden ze boos, als ze verdrietig zijn huilen ze en gaan zo maar door. De emoties ze zijn er gewoon. Wat ik dus heb geleerd dat als je met kinderen in gesprek gaat over emoties, dan weten ze ze ook heel goed te duiden. In de afgelopen periode zijn wij vaker met onze kinderen in gesprek gegaan over de emoties die zich aandienden en keer op keer konden ze heel goed plaatsen waarom.

Wat doen wij vaak? We geven onze kinderen niet de ruimte aan hun emoties. We duwen ze maar al te graag weg, toch? Kusje je erop, we vegen de tranen weg of we zeggen je mag niet boos worden. Terwijl emoties belangrijke alarmbellen zijn of signalen die aangeven dat er iets aan de hand is. Het heeft vaak te maken met bijvoorbeeld grenzen die worden overschreden, of bijvoorbeeld veiligheid die er onvoldoende is. Omdat we afgelopen periode vaker in gesprek gaan over waarom de alarmbel was afgegaan en dan zie dat een kind vaak heel goed weet waarover het gaat en de veerkracht van een kind. Als we dit weten en hier ook ruimte aan geven, dan kunnen we onze kinderen ook veel beter helpen met reguleren en bijvoorbeeld in het stellen van grenzen.

Mij leerde het hoe belangrijk het is om daar ruimte aan te geven bij mijn kind, maar ook bij mezelf. Wat vertelt de emotie van mijn kind? Wat hebben mijn eigen emoties mij te vertellen? In de coachgesprekken gaat het vaak over emoties. Daarom pak ik er nu graag de spiegel van kinderen erbij. Durf jij net als kinderen je emoties serieus te nemen?

Respect

Een ander thema wat afgelopen periode regelmatig voorbijkwam is het woordje respect. Ik had een gesprekje met een van mijn (jonge) kinderen. In een boze bui worden er nog wel eens woorden uitgegooid die gewoon niet kunnen. Daar hadden we het samen over. Toen noemde ik ook dat je dat vanuit respect niet hoort te doen, bijvoorbeeld richting een ouder, of leerkracht of een andere volwassene.

Nou zei hij verbolgen, dan mogen volwassenen ook wel respect voor ons hebben. Die reactie kwam echt even uit z’n tenen. Ik vroeg wat hij bedoelde. Nou, grote mensen luisteren vaak ook niet naar ons. Dan bedenken ze dingen die steeds weer anders zijn en dan luisteren ze niet en dan luisteren ze pas als ik heel boos ben.

Bij mij viel hier ook even een kwartje. Als volwassenen hebben we nog wel eens de neiging om het over respect te hebben, maar als een situatie te onduidelijk, onvoorspelbaar of soms zelfs onveilig is, wat kan je dan verwachten? Kan en mag je dan nog van een kind verwachten dat hij of zij respectvol reageert? Wat zou ik of jij als volwassene doen? Blijf jij kalm en geduldig?

Dit gesprekje over respect maakte ook mij weer duidelijk hoe het ook vaak bij cliënten van mij op het werk is. Dat iemand uitvalt met stress en burn-out klachten is vaak niet zonder reden. Het komt helaas vaak voor dat veiligheid en voorspelbaarheid ontbreken en respect ver te zoeken zijn.

Reflectie

Afgelopen weken heb ik ook wat ruimte genomen om te reflecteren. Ook om vooruit te kijken privé én in mijn werk. Waarbij privé de belangrijkste basis is en blijft. Die krijgt prioriteit als dat nodig is. In mijn werk wil ik mij de komende periode nog meer blijven richten op de ‘ontmoeting in mens zijn’. Ik schreef daar eerder een blog over. Graag wil ik nieuwsgierig zijn en blijven naar wat er bij mijn cliënten speelt en hoe er ruimte kan en mag zijn voor rust en herstel (bij stress en burn-out klachten) én ruimte voor groei, ontwikkeling (in loopbaantrajecten). Ik gun je om: écht mens mogen zijn en ontdekken wat voor jou belangrijk is.