Mens-zijn
In de afgelopen periode stond voor velen in teken van moeten en presteren.
Mens-zijn
In mijn werk, maar ook in mijn eigen gezin merk ik dat zoveel in het teken staat van (moeten) presteren. Als je ziek bent, moet je zo snel mogelijk herstellen. Op school zo goed mogelijk presteren. En in je werk moet zoveel mogelijk omzet realiseren, klanten bedienen etc.
Maar presteren heeft een keerzijde. Een keerzijde die op dit moment veel zichtbaar is in mijn praktijk. De keerzijde is dat mensen het niet meer lukt om te presteren. Waarbij het niet meer lukt om alle ballen hoog te houden. Waar aan de prestatienormen van de maatschappij niet meer kan worden voldaan. Ik merk het in de gesprekken. Maar we voelen vaak ook de druk van werkgevers, school, de eigen omgeving. We willen niet falen. We willen aan alle rollen die we hebben zo goed mogelijk kunnen doen.
Maar wat als dat gewoon even niet lukt? Dat de boog te lang gespannen heeft gestaan? Dat door ziekte of door hoge werkdruk, of door wat speelt in het gezin, het emmertje overloopt? In de gesprekken deze week besef ik mij des te meer, dat het ons allemaal kan overkomen. Dat het emmertje even overloopt. En dan blijft het mens-zijn over. Dat je naast iemand kan gaan zitten. Dat je ook eerlijk bent dat ook bij mij als coach de boog niet continu gespannen kan zijn. Dat ook mijn emmertje af en toe overloopt. En dat je dan samen als client en coach ontdekt: we zijn allemaal mens. En mag het er dan gewoon even zijn? De pijn, het verdriet, de boosheid, teleurstelling? Mag de boog weer even ontspannen? Mag er ruimte zijn voor herstel? En dat het dus ook niet raar is om je zo te voelen.
Als coach wil ik graag naast iemand zitten in dit menszijn en dan samen ontdekken wat weer grond onder de voeten geeft. Wat de basis mag zijn om te ontdekken waar plezier en ontwikkelen zijn gebleven in de prestatiedruk. Mens dat zijn we allemaal. Als we daarin nu eens wat vaker eerlijk met elkaar zouden delen dat in het soms echt een struggle is in deze maatschappij. Dat we vaak verlangen naar een beetje minder. Vandaag ga ik weer naast mijn cliënten zitten, om samen mens te zijn. En dat geeft ruimte. Aan mijn client maar ook aan mezelf.
