Mijn rouw is iedere keer anders
Voor velen een gewone week. Voor mij in sommige jaren ook, maar in andere jaren heeft deze week impact.
Mijn rouw is iedere keer anders. Met een cliënt liep ik op de hei. We spraken over een impactvolle gebeurtenis in zijn leven. Die gebeurtenis vond plaats in december en was inmiddels alweer een paar jaar geleden. Het was niet het verlies van een persoon, maar wel iets met dusdanige impact. Hij zei op de hei: ‘Het is alweer 4 jaar geleden en het is uiteindelijk goed gegaan, dus waarom houdt het mij nu dan weer zo bezig?” Ik deelde met hem kort mijn meest impactvolle gebeurtenis uit mijn leven.
2 januari, 16 jaar geleden belandde ik in het ziekenhuis. Met een voor mij en onze baby een zeer levensbedreigende zwangerschapsvergiftiging, een HELLP syndroom lag ik doodziek in het ziekenhuis. Ik vertelde hem dat mijn rouw iedere keer anders is. Ieder jaar opnieuw. Ieder jaar afgelopen 16 jaar sta ik deze dagen stil bij een stukje verlies. Ieder jaar anders. Regelmatig denk ik, net als mijn cliënt deed, het is toch goed afgelopen waarom voelt het soms dan toch zo heftig?
Bij rouw denken veel mensen verlies van dierbaren. Dan is er zeker sprake van rouw. Maar rouw is veel meer dan dat. Ik las in het prachtige boek ‘taal van transitie’ afgelopen april over rouw: “rouwen is datgene erbij nemen wat anders dreigt achter slot en grendel te verdwijnen. Je hele levensverhaal nemen met alles wat daarbij hoort: vreugde, verdriet, pijn, verlatenheid, wanhoop, blijdschap en verlangen. Zwarte bladzijden niet wegmoffelen, die horen erbij. Bij rouwen oriënteer je je op het verleden en op de toekomst, waartussen je heen en weer reist.”
In deze zinnen vind ik heel veel herkenning. Dat mijn rouw, mijn verlies elk jaar anders is, is zo menselijk en juist zo belangrijk om daar ruimte aan te geven. Dat het dus niet achter slot en grendel verdwijnt.
Nu zijn we weer een paar jaar verder. Onze zoon wordt 16 jaar. Nu ik deze blog schrijf, ervaar ik vooral dat er ruimte mag zijn voor wat ik ervaar. Het besef dat ik 16 jaar geleden wel een stuk onbevangenheid van mezelf heb achtergelaten en ook dat het herstelproces zowel mentaal als fysiek echt een tijd heeft geduurd. Maar door juist ieder jaar opnieuw ruimte te geven aan deze dagen en wat deze met mij doen, geeft mij vrijheid en ruimte. Dat het verleden er mag zijn en dat ik mij vandaag opnieuw mag richten op mijn toekomst.
Natuurlijk vertel ik mijn verhaal niet in ieder gesprek. Maar ik deelde een deel van bovenstaande verhaal met mijn client. Hij zuchtte en zei: “wat fijn dat je dit deelt. Het is dus niet raar wat ik ervaar. Ik kan er beter ruimte aan geven en er niet tegen blijven vechten”. Vandaag besloot ik om het online te delen, omdat ik weet dat wij niet de enigen zijn die vaak vinden dat we vooral door moeten gaan als impactvolle gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. “Wees dankbaar en kijk vooruit is vaak de boodschap”. Natuurlijk klopt dat. Het is echter ook belangrijk om ruimte te geven aan de emoties die je ervaart. Deel ze met iemand die naar jouw verhaal wil luisteren.
