Vergelijkeritus
Vergelijkeritus
Laat jij je ook wel eens leiden door vergelijkeritus? En neemt die vergelijking ook bij jou alle inspiratie weg? Als je zoals ik een eigen praktijk hebt, dan ben je steeds wel op zoek naar hoe doe je publiciteit, social media en alles wat daar mee te maken heeft. Ik heb echt geen klagen hoe mijn praktijk loopt, maar nieuwe cliënten zijn altijd welkom. Dus ik ‘moet’ er voor mijn gevoel echt wat mee.
En dan zit ik op een ochtend als vandaag achter mijn computer om nieuwe ideeën uit te werken. Om blogs te schrijven en dan krijg ik de neiging om bij anderen te gaan kijken. En ohh nee dat moet ik echt niet doen. Want dan ga ik juist twijfelen, word ik onzeker, en twijfel ik wel of er mensen zijn die op mijn blogs zitten te wachten. En waartoe leidt dat uiteindelijk? Dat ik geen blog meer schrijf… of dat mijn inspiratie om te gaan schrijven totaal lam geslagen is.
Stop daarmee…
Iedereen heeft denk ik wel een kritisch stemmetje in zich. Met een oordeel over hoe je iets zou aanpakken. Wat mijn ervaring in coaching inmiddels wel is dat de toon van dat stemmetje wel degelijk kan verschillen. De een zegt: wat stom, wat slecht van me, wat zullen anderen van me denken? Deze reactie is erg zelfkritisch. De ander benadert het met een mildere toon dat is niet handig van me, hoe kan ik dit oplossen? Deze reactie is een liefdevolle zelfcorrectie. Mijn stemmetje is gelukkig vaker een liefdevolle zelfcorrectie in plaats van zelfkritisch. Maar toch merk ik bij mezelf dat ik neig naar vergelijkeritus.
En zo belandde ik vandaag ook op facebook. Ik keek wat rond en klikte hier en daar wat verder. Toen kwam ik de volgende tekst tegen:
Vind je eigen stem. Vind je eigen woorden. Je kunt van anderen leren, maar volg niet zomaar hun pad. Dat is hun weg. Als je alleen maar wegen van anderen volgt, belandt je in de droom van een ander. Vind je eigen pad. – Marije Hage via Facebook
En dat is zo ontzettend waar wat hier staat. Waarom ben ik aan het zoeken bij anderen? Natuurlijk mag ik van anderen leren, maar het is echt, puur, authentiek als je echt bij jezelf durft te blijven. Door eigen woorden te blijven gebruiken. Ik nam daarom vandaag ook een besluit om mijn eigen pad te blijven wandelen. En mijn eigen zoektocht te blijven volgen. Ik hou er ook van om stukjes samen met anderen te wandelen. Te delen, te inspireren om daar allebei weer van te leren, te groeien, te ontwikkelen. En dat is ook de reden dat ik zo ontzettend geniet van mijn werk. Als coach mensen zien groeien en zichzelf (opnieuw) ontdekken. En ook om samen met anderen plannen en ideeën uit te werken. En daarbij dichtbij mijzelf te blijven en mijn eigen pad te blijven lopen en nieuwe eigen paden blijven ontdekken. Niet vanuit egoïsme, maar om vooral dichtbij jezelf te blijven.
Deze zomer zat ik te genieten van dit prachtige uitzicht. En ik schreef daarbij een tekst, een gedicht:
Uitzicht
zo mooi
steil, grillig,
onvoorspelbaar.
Leven
zo mooi
soms zo grillig,
onvoorspelbaar.
Leven je bent onvoorspelbaar mooi.
En als ik vandaag dus niet uit mijn cirkeltje was gestapt. Dan had ik deze blog en mijn kleine gedichtje niet durven delen. Dan was ik op het pad van de ander blijven lopen. Vandaag kies ik mijn pad en daar blijf ik op wandelen. Of een ander dat nu mooi vindt of niet. Het is van mij en ik vind het mooi. Hoe doe jij dat?
